မိုးေတြအံု႔ဆိုင္းေနတဲ့ မနက္ခင္းတစ္ခုေပမယ့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ကမၻာေအးေစတီေရွ႕က ကမၻာေအးေစတီ လမ္းမွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းပဲ သြားလာလႈပ္ရွားသူေတြနဲ႔ စည္ကားလို႔ ေနပါတယ္။ ဘုရားပရိ၀ုဏ္ရဲ႕ ၀င္ေပါက္နား ေဘးဘက္က်က် ေနရာေလးမွာေတာ့ ေယာဂီေရာင္ထဘီနဲ႔ ရင္ဖံုးအက်ႌ အျဖဴေရာင္ ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ အမယ္အိုႀကီးတစ္ေယာက္ ပုဆစ္တုပ္ေလး ထိုင္ေနတယ္။ ေဖြးေဖြးျဖဴေနတဲ့ ဆံပင္ေတြနဲ႔ အေရးအေၾကာင္းေတြ မ်ားလြန္းတဲ့ အေရျပားေတြကေတာ့ အမယ္အိုရဲ႕ အသက္ဟာ ခုနစ္ဆယ္ေအာက္ ရွိမေနႏိုင္ဘူး ဆိုတာကို ျပဆိုေနပါတယ္။ အခါခါ ေလွ်ာ္ဖြပ္ထားလို႔ ေဖ်ာ့ေတာ့ၿပီး ရိေနပံုေပါက္တဲ့ အျဖဴေရာင္ရင္ဖံုးအက်ႌနဲ႔ အဖာအေထးေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ ေယာဂီထဘီကို ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ အဘြားရဲ႕ အလုပ္အကိုင္ဟာ သူ႔ေရွ႕ကခ်ထားတဲ့ အေၾကြအနည္းငယ္ ရွိေနတဲ့ ခြက္ကေလး တစ္ခြက္ေၾကာင့္ သိသာေနရတယ္။ အမယ္အိုရဲ႕ေရွ႕က သြားလာလႈပ္ရွားေနတဲ့ သူေတြကို မႈန္ရီတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ၾကည့္ေနေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ေရွ႕က ခြက္ကေလးထဲကို ေငြေၾကးစေလးေတြ ထည့္ေပးသြားတဲ့ သူေတြကိုေတာ့ ဆုေတြအမ်ားႀကီး ေတာင္းေပးေနေလရဲ႕။
သက္ႀကီးရြယ္အို အခ်ဳိ႕ဟာ လူစည္ကားတဲ့ ေနရာေတြမွာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ရင္း ဒါမွမဟုတ္ ပင္ပန္းႀကီးစြာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရင္း တရားဓမၼနဲ႔ ေမြ႔ေလ်ာ္ေနရေတာ့မယ့္ သူတို႔ရဲ႕ တတိယအရြယ္ကို ပင္ပန္းဆင္းရဲႀကီးစြာ ျဖတ္သန္းေနၾကရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏုိင္ငံသား အမ်ားစု ဆင္းရဲေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဒီလိုဘ၀မ်ိဳးေတြအတြက္ ကူကယ္ရာမဲ့ေန ဆဲပါပဲ။ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနတဲ့ ဘိုးဘြားရိပ္သာလို ေနရာမ်ိဳးေတြ ရွိေနေပမယ့္လည္း ၀န္နဲ႔အား မမွ်တဲ့အခါမွာေတာ့ သက္ႀကီးရြယ္အို အမ်ားအျပား အျပင္ေရာက္ေနၾကရတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း အလုပ္လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ က်န္းမာသန္စြမ္းတဲ့အရြယ္ မဟုတ္ေတာ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ရွက္ရြံ႕သိမ္ငယ္စြာနဲ႔ပဲ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်ရင္း ေတာင္းရမ္းစားေသာက္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ေနၾကရတယ္။
ဒီလို ကံမေကာင္းရွာတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ ကိုယ့္အနီးနား ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ၾကံဳေတြ႔ေနၾကရမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀အေျခအေနနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေတာ့ အခ်ိန္ေပး ေတြးေတာမိတဲ့သူ အေတာ္နည္းပါမယ္။ အခ်ိန္ေပး ေတြးေတာမိရာကေန အကူအညီ ေပးလာဖို႔ဆိုတာက ပိုလို႔ေတာင္ နည္းပါးပါေသးတယ္။ အမွန္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ ကိုယ္လိုခ်င္တာေလး တစ္ခုအတြက္နဲ႔ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီး အကုန္ခံခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကားအေကာင္းစားႀကီးေတြမွ စီးခ်င္လို႔၊ မ်က္ႏွာအလွျပင္ခ်င္လို႔၊ ေရႊေတြေငြေတြစိန္ေတြ ညြတ္ေနေအာင္ ၀တ္ခ်င္လို႔၊ ၾကြားခ်င္၀ါခ်င္လို႔၊ သူမ်ားထက္ သာခ်င္လို႔ စတဲ့အတၱဆန္လြန္းတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ ပိုက္ဆံေတြ မနည္းမေနာ ကုန္ခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမဲ့လည္း ကိုယ္အသံုးျပဳလိုက္တဲ့ ပိုက္ဆံရဲ႕ ဆယ္ပံုတစ္ပံုေတာင္ မတတ္ႏုိင္ရွာလို႔ ေသဆံုးခဲ့ရသူေတြ ကိုယ္စားခဲ့တဲ့ အစားအေသာက္ရဲ႕ ထက္၀က္ေလာက္ကိုမွ မစားႏိုင္လို႔ပင္ ပန္းဆင္းရဲႀကီးစြာ ဆာေလာင္စြာ အိပ္စက္ေနရ သူေတြကိုေတာ့ ေမ့ထားတတ္ၾကတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြပာာ ကိုယ့္ထက္ျမင့္တဲ့ သူေတြကိုသာၾကည့္ရင္း သူတို႔လိုေနခ်င္၊ သူတို႔လိုစားခ်င္နဲ႔ အားက်ေနခဲ့ၾကၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ထက္ နိမ့္ပါးတဲ့ အေျခအေနေတြမွာ လူေတြဘယ္လို ရွင္သန္ေနထိုင္ေနလဲ ဆိုတာကို ေမ့ထားခဲ့မိၾကတယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္တာဆိုရင္ ေသာင္းသိန္းခ်ီေနပါေစ။ ေစ်းမဆစ္တတ္ခဲ့ေပမယ့္ ခိုကိုးရာမဲ့ေနတဲ့ ကံမေကာင္းရွာသူေတြ အတြက္ေတာ့ ပိုက္ဆံအိတ္ရဲ႕ ေအာက္ဆံုးထဲက အေၾကြေလးေတြကို ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြ ေနခဲ့တဲ့အထိ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အျမင္ေတြ အတၱေတြနဲ႔ မႈန္၀ါးေနခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေတြကို လံုး၀ေပ်ာက္ကင္းသြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ဖို႔အတြက္ထိ ကြၽန္ေတာ္ေလာဘတႀကီး မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ ပမာဏနဲ႔ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ တစ္၀ိုက္က ခိုကိုးရာမဲ့ရွာသူေတြရဲ႕ ဘ၀ကို ျမင္တတ္လာၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြ အနည္းငယ္ျဖစ္ျဖစ္ အဆင္ေျပလာဖို႔ ၾကည့္တတ္လာမယ္လို႔ေတာ့ မရဲတရဲ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။ မာနနဲ႔ အတၱရဲ႕ ကန္႔လန္႔ကာကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ အျပင္ေလာကမွာ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ ေနရသူေတြရဲ႕ တကယ့္ဘ၀ကို ျမင္ေတြ႔လာႏိုင္ ပါလိမ့္မယ္။
သိပ္မၾကာမီ မိုးေတြရြာခ်လိုက္ေတာ့ ထီးတစ္ေခ်ာင္းကို ဖြင့္ေဆာင္းလိုက္ေပမယ့္ ထီးရြက္ေတြ က်ိဳးပဲ့ေနတဲ့ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ ထီးေလးက အမယ္အိုကို မိုးေရမစိုေအာင္ ကာကြယ္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ မိုးေရေတြ စိုရႊဲသြားေပမယ့္လည္း အမယ္အို အိမ္မျပန္ႏိုင္ရွာဘူးေလ။ ကိုယ့္၀မ္းကိုယ္ရွာေက်ာင္းေနရတဲ့ ဘ၀မွာ ဒီအခ်ိန္ အိမ္ျပန္သြားရင္လည္း ေရေသာက္ၿပီး အိပ္ေနရေတာ့မွာဆိုေတာ့ မိုးေရေတြ ရႊဲရႊဲစိုၿပီး ခိုက္ခိုက္တုန္လာေနေပမယ့္လည္း ၀မ္းစာေရးအတြက္ ဒီေနရာေလးမွာပဲ ပုဆစ္တုပ္ထိုင္ရင္း ဆက္ရိွေနရဦးမွာပါ။
Written by သူရိန္လိႈင္၀င္း
AP.NewsLover
1 comments:
ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႔ ရိုင္းပင္ကူညီတက္တဲ့ စိတ္ေတြက ရွားပါးေနပါၿပီ။
Post a Comment