ကၽြန္ေတာ္တို ့ရြာကေလးဟာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ေဒသျမစ္ေခ်ာင္း အင္းအိုင္ေတြေပါတဲ့ အရပ္မွာပါ။ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ကေလးေတြကလည္း ျမစ္ကမ္းနံေဘး ေတြမွာ ေခ်ာင္းကမ္းစပ္ နံေဘး ေတြမွာ အစီအရီေပါ့။
ဒါေၾကာင့္မို ့လည္း လူတိုင္းနီးပါးဟာ ေမြးရာပါ အတတ္ပညာ တစ္ခုလိုမ်ိဳး ေရကူးကၽြမ္းက်င္ ၾကပါတယ္။ အသက္ ၆ ႏွစ္ ၇ ႏွစ္ဆိုရင္ ကေလးေတြ ေရစကူးတတ္ ေနၾကပါၿပီ။ သူငယ္ေတြ အခ်င္းခ်င္း ေရအိုင္ထဲ ေရေျမာင္းထဲ ရႊံ ့ေတြ ဗြက္ေတြထဲမွာ အတူေဆာ့ၾကရင္းနဲ ့ ေရကူးတတ္ သြားၾကတာ မ်ိဳးပါ။
ဟိုတစ္ေလာက ကၽြန္ေတာ္ရြာကို ေရာက္ေတာ့ ေခ်ာင္းရိုးတစ္ေလွ်ာက္ ေလွနဲ ့သြားရင္း
ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ေခ်ာင္းထဲကို ကိုင္းက်ေနတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ေပၚ တက္ေဆာ့ေနတုန္း ခါခ်ဥ္ေတြ ၀ိုင္းကိုက္ခံရလို ့ ေခ်ာင္းေရထဲ ျပဳတ္က်သြားတာ ေတြ ့လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေဒသမွာ ကေလးတစ္ေယာက္ ေရထဲျပဳတ္က် သြားတာဟာ အဆန္းမဟုတ္ေပမယ့္ သူေအာ္ဟစ္ အကူအညီေတာင္း လိုက္တဲ့အသံက အထူးအဆန္းျဖစ္ေနတယ္။ သူ ့မိဘေတြက ဘယ္လိုသင္ေပး ထားတယ္ မသိပါဘူး။
" အေဖတို ့ အေမတို ့ ေရ... သမီးကိုခါခ်ဥ္ေတြ ၀ိုင္းကိုက္လို ့ ခုေရထဲျပဳတ္က် ေနတယ္။ ခါခ်ဥ္ေတြပါ ေရနစ္ေသကုန္ လိမ့္မယ္ လာ၀ိုင္းဆယ္ေပး ၾကပါဦး "... တဲ့။
ဒီမိဘေတြနဲ ့ ဒီကေလး အရမ္းေလးစားဖို ့ေကာင္းပါတယ္။
. . . .
ေဒါက္တာေက်ာ္လြင္
today myanmar
0 comments:
Post a Comment