အကယ္ဒမီမရခင္ ဘာမွမေျပာဘူး အကယ္ဒမီရၿပီးမွ ဟိုေျပာဒီေျပာ ေျပာတာ ျမန္မာလူမ်ိဳးပါေတြပါဆုိတဲ႔ ေဆြဇင္ထုိက္

၂၀၁၁ ႐ုပ္ရွင္အကယ္ဒမီဆု ခ်ီးျမႇင့္ပြဲကုိ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ က်င္းပခဲ့ျခင္းႏွင့္ “ထာဝရအလင္းတန္း” ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားက ဆုအမ်ားဆံုး ရရွိခဲ့ၿပီး  သ႐ုပ္ေဆာင္ ေနာင္ေနာင္ကလည္း ေဝဖန္မႈ အေတာ္မ်ားမ်ား ခံရျခင္းေတြအေပၚ ဝါရင့္႐ုပ္ရွင္ အႏုပညာရွင္ ေဒၚေဆြဇင္ထုိက္ကို ေမးျမန္းတဲ့အခါ

၂၀၁၁ အကယ္ဒမီေပးပြဲ ရန္ကုန္မွာ က်င္းပခဲ့ျခင္းအေပၚမွာ အန္တီဂေရ႕စ္ရဲ႕ အျမင္ သိခ်င္ပါတယ္။

အားလံုးက လန္းလန္းဆန္းဆန္းနဲ႔ လာလုိ႔ရတာေပါ့။ ေနျပည္ေတာ္မွာ က်ေတာ့ ဂေရ႕စ္တုိ႔က တစ္ညလံုး ကားစီးသြားရတယ္။ နံနက္အေစာႀကီးေရာက္ နားခ်ိန္ သိပ္မရွိဘဲ ျပင္ဆင္လုိက္ရေတာ့ ခရီးလည္းပန္းတယ္။ အသက္ႀကီးတဲ့ သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြဆုိရင္ မလိုက္ႏိုင္ဘူး ဆုိၿပီး ေနခဲ့လိုက္တာေတြ ရွိတယ္။ သိုင္းသိုင္းဝိုင္းဝိုင္း စံုစံုလင္လင္ ျဖစ္ရမယ့္ အခြင့္အလမ္းမွာေတာ့ အကန္႔အသတ္ ရွိေနတဲ့ သေဘာေပါ့။ ရန္ကုန္မွာက်ေတာ့ တကယ့္ပရိသတ္နဲ႔ တကယ့္ အႏုပညာအသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ က်င္းပၾကတာေလ။ ဟိုမွာက်ေတာ့ လူမျပည့္ရင္ ဝန္ထမ္းေတြလာ ဆုိၿပီး ျဖည့္လုိ႔ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္လုိၾကည့္ၾကည့္ ျပည့္တယ္ေပါ့။ ဒီမွာကေတာ့ တကယ့္ အစစ္အမွန္ ပရိသတ္ျဖစ္တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

လက္မွတ္ေစ်းႏႈန္းေတြ ျမင့္လြန္းတယ္ဆိုတဲ့ အေပၚမွာေရာ


ျမင့္တယ္လုိ႔ေတာ့ မယူဆၾကပါနဲ႔ အရင္တုန္းက ၁၀၀၊ ၂၀၀ ေပးရတဲ့ဟာေတြေတာင္ ကၽြန္မတုိ႔ တစ္ေထာင္၊ ႏွစ္ေထာင္ ေပးရတာဆိုေတာ့ တန္ပါတယ္လုိ႔။

အန္တီဂေရ႕စ္ရဲ႕ အႏုပညာေပၚမွာ သေဘာထားက..

အႏုပညာဆုိတာက လိုင္စင္ရၿပီးသား လူေတြပါ။ ျပည္သူက ခ်စ္ၿပီးသား၊ ကိုယ္ေျပာတဲ့ စကားက အကယ္၍မ်ား သူတုိ႔ဘဝအတြက္ အက်ိဳးရွိမယ္ဆုိ ပိုအသံုးဝင္တာေပါ့။ အကယ္၍ ကိုယ္က သူတုိ႔ဘဝအတြက္ အမွားအယြင္းျဖစ္မယ့္ တိမ္းေစာင္းမယ့္ သတင္းအခ်က္အလက္ေလးေတြ ေပးမိမယ္ဆုိရင္ ကုိယ့္မွာ တာဝန္ရွိတယ္။ အႏုပညာရွင္ေတြ ဒါေလး သိထားရမယ္ ထင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အႏုပညာရွင္ဟာ ပရိသတ္ရဲ႕ ေနာက္ကို လိုက္ေနတာထက္စာရင္ ပရိသတ္ရဲ႕ ေရွ႕ကို ေခါင္းေဆာင္ၿပီး သြားႏုိင္ရင္ ပိုေကာင္းတယ္လုိ႔ ဂေရ႕စ္ျမင္တယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ဟိုးေရွးေခတ္တုန္းက ရွိခဲ့တဲ့ ႐ုပ္ရွင္ Film maker ႀကီးေတြ ဦးသုခ၊ ဦးတင္ယု၊ ဦးဝင္းဦးတုိ႔ ဆိုသူတုိ႔က ပရိသတ္ေရွ႕ကေန ေခါင္းေဆာင္သြားတာ ပရိသတ္ကို ေပးရမယ့္ message ေတြ၊ဘဝအတြက္ ထားရမယ့္ စိတ္ခြန္အားေတြ ေပးခဲ့တာ။ ခုကေတာ့ အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘူး။ အႏုပညာသည္က ပရိသတ္ေနာက္ကို လိုက္ေနရတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ေဟာလိဝုဒ္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ေလာကက ပရိသတ္ေနာက္ကို လုိက္ေနရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပရိသတ္ႀကိဳက္ရင္ ရယ္စရာကားေတြ ႐ိုက္လုိက္၊ သရဲကားႀကိဳက္ရင္ သရဲကား႐ိုက္လိုက္ wave ေတြက တစ္ခုၿပီးတစ္ခု တက္ေနတာေပါ့။ ဒါဟာကၽြန္မတုိ႔ ထုတ္လုပ္သူေတြမွာ အရည္အေသြးကို ထိန္းမထားႏိုင္ဘူးလို႔ ေဝဖန္သြားပါတယ္။ အလုပ္လုပ္တဲ့ ပံုစံကလည္း ပိုက္ဆံေနာက္ပဲ လုိက္ေနေတာ့တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ေစ်းကြက္လည္း သိပ္မရွိဘူး။ ေရမ်ားေရႏုိင္၊ မီးမ်ားမီးႏုိင္ ျဖစ္ေနတယ္။

သ႐ုပ္ေဆာင္ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ေပမယ့္ အန္တီဂေရ႕စ္ကုိ ပရိသတ္က ခ်စ္ေနေသးတယ္ေနာ္။

ဒါကေတာ့ Above the Line န႔ဲ below the line ဆိုတာရွိတယ္။ ကၽြန္မက ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကင္မရာေရွ႕မွာသာ မေနတာ ကင္မရာေနာက္ကြယ္က လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြ ဂေရ႕စ္ လုပ္ပါတယ္။ ထုတ္လုပ္သူ လုပ္တာ ျမန္မာျပည္မွာတာ့ ဂေရ႕စ္အေပ်ာ္ဆံုးပဲ ထင္တယ္။ ဂေရ႕စ္က ပိုက္ဆံရတာမရတာ စိတ္ပူစရာ မလုိဘူး။ ဂေရ႕စ္ေပးရမယ့္ message ပါသြားဖုိ႔ အတြက္ပဲေလ။ အဲဒီ message ေတြက ျပည္သူေတြကို အကူအညီ၊ အသိပညာေပးတဲ့ ဟာေတြလုိ႔ သိေနတာေၾကာင့္လို႔ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ လူတစ္ေယာက္က ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း ေကာင္းေနေတာ္႐ံုန႔ဲ မၿပီးဘူး။ ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြကိုပါ ေတာ္ေအာင္ ထက္ျမက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ လူကိုမွ လူေတာ္လုိ႔ ကၽြန္မက ယူဆတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဂေရ႕စ္က ကုိယ့္ေဘးမွာရွိတဲ့ လူေတြကို ကန္႔ကူလက္လွဲ႔ သင့္သလို သင္ေပးတယ္။ ကုိယ္က ေနာက္ကေနၿပီး အမႈိက္သိမ္း ကုလားမႀကီးလုိ လုပ္တဲ့အခါလည္း လုပ္ရတာပဲ။ ဒီလိုမ်ိဳး လုပ္လာတာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ၿပီဆုိေတာ့ ဂေရ႕စ္ကို Generation by Generation သိေနတယ္ ထင္တယ္ေနာ္။

“ထာဝရအလင္းတန္း” ထဲက အမ်ိဳးသား ဇာတ္ေဆာင္ဆုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ထြက္ခဲ့တဲ့ အေပၚေရာ

ဒီကားက ဂေရ႕စ္အိမ္က ကားဆက္ခန္းမွာပဲ ဆက္တာ။ ကုိထြန္းေအာင္ေဇာ္ ကားဆက္တဲ့ ေတာက္ေလွ်ာက္မွာလည္း ကၽြန္မ ရွိေနတာပါပဲ။ ေနာင္ေနာင္ကုိ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက ႐ိုး႐ိုးသားသားပဲ။ သူလုပ္စရာရွိတာေတြကို ႐ိုး႐ိုးေလး လုပ္သြားတာ။ Technique မပါဘူး။ ဝါရင့္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြက ကၽြန္မတုိ႔ဆီမွာ နည္းပညာ သံုးတတ္တာ ရွိတယ္။ အသံနည္းပညာ၊ အ႐ုပ္နည္းပညာ သံုးတတ္ၾကတယ္။ သူ႔မွာ အဲဒါမ်ိဳးေတြ လံုးဝမရွိဘူး။ သူကအရမ္း႐ိုးတယ္။ သူ႔ရင္ထဲမွာရွိတဲ့ အတုိင္း လုပ္သြားတာ။ အဲဒါေၾကာင့္ နည္းပညာသံုးထားတဲ့ဟာနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္လုိက္ရင္ ျမန္မာပရိသတ္ ခံစားမႈနဲ႔ ၾကည့္လုိက္ရင္ နည္းနည္း လိုတယ္လုိ႔ ထင္ၾကမွာပဲ။ ကၽြန္မျမင္တာက သူက လုပ္ကြက္ရွိသေလာက္ အကုန္ လုပ္သြားတယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ပရိသတ္ခံစားမႈကလည္း ေနရာေဒသတစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု မတူဘူး။ အေနာက္ႏုိင္ငံမွာ ရွိေနတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ ထုတ္လုပ္သူေတြက ထုတ္လုပ္တဲ့အခါမွာ အေနာက္ႏိုင္ငံက ႐ုပ္ရွင္ေတြကပိုၿပီး သူရဲေကာင္း ဝါဒ ဇာတ္လုိက္ဆန္တယ္။ သူတုိ႔က သိပ္ၿပီး ႏူးည့ံေပ်ာ့ေပ်ာင္းတာ မရွိဘူး။ အိႏိၵယမွာက်ေတာ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြက Acting ကို နည္းနည္း ပိုလုပ္ရတယ္။ လြမ္းစရာရွိရင္ နည္းနည္း ပိုလြမ္းရတယ္။ Acting ကုိ ခံစားၾကတာ ေဟာလိဝုဒ္က ကားကို ခံစားတာနဲ႔ ေဘာလိဝုဒ္က ကားကို ခံစားတာ လံုးဝမတူဘူး။ ကုိရီးယားက်ျပန္ေတာ့ လူပုိဆန္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ သင္႐ိုးညႊန္းတမ္းမွာကို grade 5 ရိွရမယ္ဆုိ တစ္ခါတည္း Grade 5 ရေအာင္ သင္လႊတ္လိုက္တာ။ သူတို႔မွာ ပံုေသနည္းရွိတယ္။

 

အသံ၊ အ႐ုပ္ေတြက သင္႐ုိးညႊန္းတမ္းမွာ တစ္ခါတည္း သင္ၿပီးသား ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အဲဒါမ်ိဳး မရွိဘူး။ ကၽြန္မေတာင္ ႐ႈမဝမွာ သင္တန္းတက္ခြင့္ရတာ အခြင့္အလမ္းေကာင္းမို႔လို႔ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ဇာတ္လမ္း႐ိုက္ေတာ့ Trainning ေလးႏွစ္ေတာင္ ရထားတာ။ ခုေနာက္ ကေလးေတြ အဲဒီလို အေျခခံအခ်က္ေတြ မရဘူးဆိုေတာ့ Acting က သဘာဝအတိုင္း ဆိုရင္ နည္းတယ္လုိ႔ ထင္ၾကတာ။ တခ်ိဳ႕က ေဘာလိဝုဒ္ ကားေတြလုိမ်ိဳး ေမွ်ာ္လင့္ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ခံစားခ်င္တယ္။ ကုိရီးယားကားေတြက တစ္ကမ႓ာလံုးကုိ ေရာက္ႏိုင္တဲ့ အဓိက လက္တံႀကီးက သူတို႔ရထားတဲ့ သင္႐ိုးညႊန္းတမ္း ေရးထားတဲ့ ဆရာက ေတာ္ေတာ္ လူဆန္တယ္။လူ႔သဘာဝ စ႐ိုက္ေတြကို Research ေသခ်ာလုပ္ၿပီး ေရးထားတာ။ ေဟာလိဝုဒ္မူ၊ ေဘာလိဝုဒ္မူ မဟုတ္ဘဲ ၾကားထဲမွာ လူန႔ဲတူေအာင္ ေရးထားတာ။ ျမန္မာျပည္က ကားေတြက ရင္ထဲကခံစားၿပီး ငိုတာထက္ ေခါင္းနဲ႔ ငိုေနသလုိပဲလုိ႔ ခံစားၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးခ်င္တယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ သ႐ုပ္ေဆာင္တာ မ်က္ႏွာႀကီး တစ္ခုလံုးက ငိုေနၿပီး မ်က္လံုးက ငိုမေနဘူး။ အဲဒါမ်ိဳးကို သတိထားမိတယ္။ ျမန္မာ Actingက grade 3 ေလာက္မွာပဲရွိတယ္။ “ထာဝရအလင္းတန္း” မွာ ေနာင္ေနာင္က အကယ္ဒမီဘုတ္ အဖြ႔ဲမွာပါတဲ့ အႏုပညာသည္ အားလံုးက သူကရသင့္တယ္လုိ႔ မဲေပးသြားတာလို႔ ၾကားမိပါတယ္။ “ထာဝရအလင္းတန္း” က အကယ္ဒမီ မရခင္တုန္းက ဘာမွမေျပာဘူး။ အကယ္ဒမီရၿပီးမွ ဟိုေျပာဒီေျပာ ေျပာတယ္။ အဲဒါ ျမန္မာလူမ်ိဳး။

ပရိသတ္ကို ေျပာခ်င္တာက...

ကၽြန္မတုိ႔ခု ကၽြန္မတု႔ိခ်ည္းပဲ တသီးတသန္႔ ေနလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ေရစီးေၾကာင္းကို တြယ္လုိက္ရေတာ့မွာ။ ကၽြန္မတုိ႔က ကုိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ကုိယ္ အဲဒီေရစီးေၾကာင္းေပၚက ခုန္ဆင္းခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းကို ဘယ္ႏွဆယ္ခ်ီေနၿပီလဲ။ အဲဒီေတာ့ ခုကၽြန္မတုိ႔ ျပန္တက္ရမယ္။ ေရစီးေၾကာင္းေပၚ အမီျပန္တက္ႏိုင္ဖုိ႔ ကၽြန္မတု႔ိ သူမ်ားလို ေျပးလိုက္လုိ႔မရဘူး။ မွန္မွန္သြားလို႔ မရဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ အရမ္းကုိခုန္ၿပီးေတာ့ တက္ရမွာ။ အဲဒီလုိခုန္ႏိုင္ဖုိ႔အတြက္ ကၽြန္မတုိ႔အျမင္ေတြ ျပင္ရမယ္။ ဦးေႏွာက္ေတြ ျပင္ရမယ္။ ကုိယ့္တစ္ကြက္တည္း ၾကည့္မေနဘဲ တျခားလူေတြကိုလည္း မွန္းၾကည့္ရမယ္။ ၃၆၀ ဒီဂရီပတ္လည္ေပ့ါ။ အျမန္ႏႈန္းနဲ႔ ဘယ္လုိလုပ္ႏုိင္မလဲ ၾကည့္ဖုိ႔လိုပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေရွ႕က ၾကည့္ေနသူေတြကုိလည္း အားေပးမယ္။ ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြကိုလည္း ဆြဲေခၚေပါ့။ ကၽြန္မကေတာ့ ဆြဲေခၚလို႔မရတဲ့ သူေတြကုိ ထားခဲ့လို႔ပဲ ေျပာတယ္။ ကၽြန္မက လူေတြကို ကေလးမ်ား လမ္းေလွ်ာက္တတ္ေအာင္ သင္ေပးသလို သင္ေပးခ်င္တယ္။ သင္တဲ့အခ်ိန္ေတာ့ ကူညီမယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ သူ႔ဘာသာသူ ေလွ်ာက္ရမယ္။ ဒါသူ႔တာဝန္ေလ။ အဲဒီလို မဟုတ္ဘဲ ခုျမန္မာျပည္မွာက ခါးတစ္ခြင္ၿပီး ခ်ီဖုိ႔ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒါကို I hate it. လံုးဝမႀကိဳက္ဘူး။
 news.yatanarpon