က်မက ကရင္ျပည္နယ္၊ ဖာပြန္ၿမိဳ႕နယ္ ထီးသေဒါ့ထာ့(ပုဇြန္ေျမာင္း)ရြာဇာတိပါ။
မိဘေတြက လယ္သမားေတြပါပဲ။ တိုးတက္ ေသာဗုဒၶဘာသာ ကရင္အမ်ဳိးသားတပ္မေတာ္-DKBA
ရဲ႕ ေမာ
င္းထုတ္မႈေၾကာင့္ ၂၀၀၄ခုႏွစ္မွာ
က်မတို႔ မိသားစုအားလံုး ရြာက ေနထြက္ၿပီး ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္
မယ္ရာမိုဒုကၡသည္စခန္းမွာ တက္လာၾကပါတယ္။ ဒုကၡသည္မွာ လာအေျခခ်ေတာ့
ရြာမွာရွိတဲ့ လယ္ယာ၊ ၿခံေျမေတြ အားလံုးကိုလည္း DKBA က သိမ္းသြားခဲ့ပါတယ္။
ကရင္ျပည္နယ္ထဲမွာ ၈တန္းအထိ ေက်ာင္းေနပါတယ္။ DKBA ေမာင္းထုတ္ခံရၿပီးေနာက္ မယ္ရာမိုဒုကၡသည္စခန္းမွာ က်မ ၉တန္းကေန ေက်ာင္းဆက္တက္တာ ၁၀တန္းေအာင္တဲ့အထိပါပဲ။ ၂၀၀၇ခုႏွစ္မွာ ၁၀ေအာင္တာေပါ့ေနာ္။ ၁၀တန္းေအာင္တဲ့ ေနာက္မွာ တတိယႏိုင္ငံအေျခခ်တဲ့ အစီအစဥ္ရွိတဲ့အတြက္ ၁၀တန္းလြန္ေက်ာင္းေတြကို မတက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ မယ္ရာမိုစခန္း မွာ ေက်ာင္းတက္တဲ့အခ်ိန္ က်မဘ၀ ပိုၿပီးလံုၿခံဳတယ္လို႔ ခံစားရပါတယ္။ ပညာကိုလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သင္ယူခြင့္ရခဲ့ တယ္။ ရြာမွာေနတုန္းက မိဘက စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ေတာ့ ၀မ္းစာအတြက္ မပူပန္ရေပမယ့္ DKBA ရန္ကို စိုးရိမ္ပူပန္ေနရတယ္။
၂၀၀၈ခုႏွစ္မွာ က်မတို႔ မိသားစုေတြအားလံုး တတိယႏိုင္ငံ အေျခခ်ေနထိုင္ဖို႔ ကေနဒါႏိုင္ငံကို ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ၂၀၀၉ခုႏွစ္မွာ က်မတို႔ ကေနဒါႏိုင္ငံကို လာေရာက္ေနထိုင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ အခု က်မ ကေနဒါႏိုင္ငံမွာ ေနပါတယ္။ ေရာက္ခါစတုန္းက အေျခခံ အဂၤလိပ္စာသင္တန္း တႏွစ္တက္တယ္။ ေနာက္ ကေလးနဲ႔ လူႀကီးေတြကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္တဲ့ daycare coach သင္တန္း တႏွစ္တက္တယ္။ အခု က်မ ကေနဒါ မိသားစုတစ္ခုရဲ႕ အိမ္မွာ သက္ႀကီးရြယ္အို အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ေပးတဲ့ အလုပ္လုပ္ေနပါတယ္။ ဒီကေနဒါမွာ အလုပ္လုပ္ရတာက မပင္ပမ္းဘူးဆိုေတာ့ အဆင္ေျပတယ္။ ကိုယ္ရတဲ့ ၀င္ေငြနဲ႔ သံုးရတဲ့ ၀င္ေငြက ကိုက္ညီမႈရွိတယ္ေလ။
ေရွ႕ေရးမွာ က်မက ကေနဒါႏိုင္ငံသားပဲ ခံယူသြားဖို႔ ရွိပါတယ္။ ျပန္ေတာ့ လည္မယ္။ ေနာက္ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ ဒုကၡေရာက္တဲ့ ကရင္ေတြကို ျပန္ကူညီတဲ့စိတ္ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ပညာေရးဘက္မွာပါ။ ဥပမာ-ေက်ာင္းတက္ၿပီး ေဘာ္ဒါ ေဆာင္မွာ ေနရတဲ့ ကေလးေတြကို ကူညီခ်င္တယ္။ ကူညီသြားဖို႔လည္း ရွိတယ္။ အခုေခတ္ ျပည္တြင္း၊ နယ္စပ္နဲ႔ ျပည္ပမွာ ကရင္လူငယ္အားလံုးကို က်မေျပာခ်င္တာက သူမ်ားေနာက္မွာ မက်န္ခဲ့ဖို႔ ပညာကို ႀကိဳးစားသင္ယူၾကပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ကရင္ျပည္နယ္ထဲမွာ ၈တန္းအထိ ေက်ာင္းေနပါတယ္။ DKBA ေမာင္းထုတ္ခံရၿပီးေနာက္ မယ္ရာမိုဒုကၡသည္စခန္းမွာ က်မ ၉တန္းကေန ေက်ာင္းဆက္တက္တာ ၁၀တန္းေအာင္တဲ့အထိပါပဲ။ ၂၀၀၇ခုႏွစ္မွာ ၁၀ေအာင္တာေပါ့ေနာ္။ ၁၀တန္းေအာင္တဲ့ ေနာက္မွာ တတိယႏိုင္ငံအေျခခ်တဲ့ အစီအစဥ္ရွိတဲ့အတြက္ ၁၀တန္းလြန္ေက်ာင္းေတြကို မတက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ မယ္ရာမိုစခန္း မွာ ေက်ာင္းတက္တဲ့အခ်ိန္ က်မဘ၀ ပိုၿပီးလံုၿခံဳတယ္လို႔ ခံစားရပါတယ္။ ပညာကိုလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သင္ယူခြင့္ရခဲ့ တယ္။ ရြာမွာေနတုန္းက မိဘက စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ေတာ့ ၀မ္းစာအတြက္ မပူပန္ရေပမယ့္ DKBA ရန္ကို စိုးရိမ္ပူပန္ေနရတယ္။
၂၀၀၈ခုႏွစ္မွာ က်မတို႔ မိသားစုေတြအားလံုး တတိယႏိုင္ငံ အေျခခ်ေနထိုင္ဖို႔ ကေနဒါႏိုင္ငံကို ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ၂၀၀၉ခုႏွစ္မွာ က်မတို႔ ကေနဒါႏိုင္ငံကို လာေရာက္ေနထိုင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ အခု က်မ ကေနဒါႏိုင္ငံမွာ ေနပါတယ္။ ေရာက္ခါစတုန္းက အေျခခံ အဂၤလိပ္စာသင္တန္း တႏွစ္တက္တယ္။ ေနာက္ ကေလးနဲ႔ လူႀကီးေတြကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္တဲ့ daycare coach သင္တန္း တႏွစ္တက္တယ္။ အခု က်မ ကေနဒါ မိသားစုတစ္ခုရဲ႕ အိမ္မွာ သက္ႀကီးရြယ္အို အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ေပးတဲ့ အလုပ္လုပ္ေနပါတယ္။ ဒီကေနဒါမွာ အလုပ္လုပ္ရတာက မပင္ပမ္းဘူးဆိုေတာ့ အဆင္ေျပတယ္။ ကိုယ္ရတဲ့ ၀င္ေငြနဲ႔ သံုးရတဲ့ ၀င္ေငြက ကိုက္ညီမႈရွိတယ္ေလ။
ေရွ႕ေရးမွာ က်မက ကေနဒါႏိုင္ငံသားပဲ ခံယူသြားဖို႔ ရွိပါတယ္။ ျပန္ေတာ့ လည္မယ္။ ေနာက္ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ ဒုကၡေရာက္တဲ့ ကရင္ေတြကို ျပန္ကူညီတဲ့စိတ္ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ပညာေရးဘက္မွာပါ။ ဥပမာ-ေက်ာင္းတက္ၿပီး ေဘာ္ဒါ ေဆာင္မွာ ေနရတဲ့ ကေလးေတြကို ကူညီခ်င္တယ္။ ကူညီသြားဖို႔လည္း ရွိတယ္။ အခုေခတ္ ျပည္တြင္း၊ နယ္စပ္နဲ႔ ျပည္ပမွာ ကရင္လူငယ္အားလံုးကို က်မေျပာခ်င္တာက သူမ်ားေနာက္မွာ မက်န္ခဲ့ဖို႔ ပညာကို ႀကိဳးစားသင္ယူၾကပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
From -KIC
ၿမန္မာ႕သားေကာင္း
0 comments:
Post a Comment