စကၤာပူက ဖုန္းတေစၥ.....

မာက်ဴရီမီးေရာင္ေအာက္မွာ စကၤာပူျမိဳ႕ေတာ္က လွပလ်က္။ ညသည္ နက္လ်က္ရွိေသာ္လည္း မတိတ္စိတ္ေသး ။ ကားေတြက ဟိုမွဒီမွ သြားလာလ်က္ရွိေနေပေသးသည္။ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ျငိမ္သက္စြာရွိေနခဲ႔တာေတာ့ စကၤာပူရဲ႔ က်က္သေရေဆာင္ ျခေသၤ႔ရုပ္ႀကီး.. ဘယ္လိုအရာေတြက သူကိုကမၻာေက်ာ္ေစခဲ႔သည္လည္း ကြ်န္မ မသိပါ။ ကြ်န္မ မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ ေရႊတိဂံုဘုရား ေျခရင္းက ျခေသၤ႔ရုပ္ေလာက္ ထူးျခားျပီးခံ႔ျငားမေန။ ေရျပင္ကို ယွက္ေျပးလာတဲ႔ ေလနုေအးက ပါးေတြကို ကလူႀကည္စယ္ကာ ထြက္ေျပးသြားႀကသည္။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ လူသြားလူလာ မရွိသေလာက္ျဖစ္လာျပီမို႔ ကုန္းတံတား ေလွကါးထစ္ေတြ ထိုင္ေနတဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ကို စတင္ေရႊ႕လ်ားလိုက္တဲ႔ ခဏ...

" please, don't left me go..
please, don't left me go.."
ရွတတနွင့္ ေယာက်္ားတေယာက္ရဲ႔အသံ ..ဟိုဟိုဒီဒီႀကည့္မိေတာ့ တံတါးေအာက္က သံေဘာင္ေနာက္မွာ မီးလင္းေနတဲ႔အရာေလးတခု.. သြားႀကည့္မိေတာ့ ဖုန္းေလးတလံုး.. တေယာက္ေယာက္ က်က်န္ခဲ႔တာ ျဖစ္မည္ဆိုသည့္အေတြးနွင့္ ေကာက္ယူလိုက္သည္။ ပိုင္ရွင္က သူဖုန္းကိုေခၚေနတာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ဟုပ္ေတာ့လည္း ျပန္ေပးရေတာ့ေပါ့ေလ..

ဖုန္းကို answerလုပ္ေတာါ စႀကားရတာက ဟယ္လိုဆိုတဲ႔ ရွတတ လူငယ္တေယာက္အသံ..
"ဟုတ္ကဲ႔ ..ေျပာပါ"
"ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းကေလး ခင္ဗ်ားလက္ထဲ ေရာက္ပီေပါ့ေနာ္"
ကြ်န္မ အံ႕ႀသမိရင္း
"ရွင္က ကြ်န္မကို သိလို႔လား"
ဖုန္းထဲမွ တိုးမွ်င္းမွ်င္း ရယ္သံကို ႀကားရျပန္သည္။
ခဏ အႀကာမွ...

"သိတာေပါ့ဗ်ာ.. ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို သိေနတာႀကာပါျပီ.. ညဘက္ေတြ ခင္ဗ်ား ဒီမရနေဘ ကတံတားမွာ တေယာက္ထဲလာထိုင္ေနတတ္တယ္။ တခါတေလ ခင္ဗ်ား သီခ်င္းနားေထာင္ေနတတ္တယ္။ လူေျခပ်တ္ေလာက္တဲ႔ အခ်ိန္ဆို ခင္ဗ်ား ျပန္တယ္ေလ"
"ရွင္ ဘယ္သူလဲ"
"ခင္ဗ်ားကို သိေနတဲ႔သူတေယာက္ေပါ့"
မေႀကာက္ပါနဲ႔ဗ်ာ.. ခင္ဗ်ားနဲ႔ စကားေျပာခ်င္လို႔ ဒီဖုန္းေလးကို ထားခဲ႔တာပါ" ကြ်န္ေတာ့ကို စကားေျပာခြငိ့ျပဳပါေနာ္"
အင္းေလ စကားေျပာတာေတာ့ ဘာမွအပမ္းမႀကီးပါဘူး ဒါေပမဲ႔ ကြ်န္မကို စိတ္ရႈပ္ေအာင္လုပ္ရင္ေတာ့ ရွင့္ဖုန္းကို ေဟာဒီ ေရထဲကို ကြ်န္မျပစ္ခ်လိုက္မယ္"
ရုပ္တရတ္ သူက ေျခာက္ေျခာက္ျခားျခားျဖစ္သြားပီး
"ဟာ.. အဲ အဲလိုေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ.. ကြ်န္ေတာ္က ေရေႀကာက္တယ္ဗ်"
ကြ်န္မရယ္ခ်င္သလိုျဖစ္သြားရင္း..
"ဖုန္းကိုျပစ္ခ်မွာ ရွင့္ကိုျပစ္ခ်မွာမွ မဟုတ္ပဲ"လို႔ျပန္ေျပာမိ၏။ သူဘက္က သက္ျပင္းခ်သံႀကားရျပီး
"ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ဖုန္းနဲ႔က တသားထဲပါပဲ.."
အေနာက္က သူဘာေတြဆက္ေျပာသည္မသိ တေဝါေဝါနွင့္ေလသံမ်ားႀကားရပီး ဆက္သြယ္မူပ်တ္ေတာက္သြားေတာ့သည္။


ေနာက္ေန႔ေတြမွာ ကြ်န္မအားသည့္အခ်ိန္တိုင္း သူဖုန္းေခၚတတ္သည္။ တခါတရန္ ကြ်န္မသြားသည့္ေနရာ ကိုပါသိေနျပန္ေသးသည္။ ကြ်န္မေမးသည့္အခါတိုင္း ရယ္က်ဲက်ဲနွင့္
"ကိုယ္က မင္းနဲ႔အတူတူရွိေနတဲ႔ဟာ"လိုေျဖတတ္သည္။ ေမးသည့္အခါတိုင္း အဲလိုအေျဖမ်ိဳးေျဖတတ္ေတာ့ သူမထပ္မေမးမိေတာ့။ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ေယာက္နွင့္သိလို႔ပဲျဖစ္မည္။
"တခါတရံ ကြ်န္ေတာ္ သိပ္အထီးတာပဲ ..ဒါေပမဲ႔ ခုမင္းနဲ႔စကားေျပာရေတာ့ အရင္ေလာက္အထီးမက်န္ေတာ့ပါဘူး။ မင္းက သိပ္ခင္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ. တပါးသူရဲ႔ ခံစားခ်က္ကိုလည္း နားလည္းေပးတတ္တယ္။"
"ရွင္ စကၤာပူေရာက္တာ ႀကာပီလားဟင္"
"အင္း..ဆိုပါေတာ့ အနူစ္နူစ္ဆယ္ေလာက္ေတာ့ ရွိေတာ့မယ္"
"ဟင္..ဒါဆို ျမန္မာျပည္ကို မျပန္ေသးဘူးလား ရွင့္မိဘေတြေတာ့ ရွင့္ကိုလြမ္းေနမွာေပါ့"
"ဘယ္လိုေျပာပါလိမ့္ဗ်ာ..တခါတေလ အေမ႔ကြ်န္ေတာ့္ကို တတဲ႔အသံ ကြ်န္ေတာ္ႀကားရတယ္ဗ်"
""ဒါနဲ႔မ်ားရွင္ ဘာလို႔မျပန္တာလည္း.."
သူဘက္က အႀကာႀကီးတိတ္သြားျပီးမွ..
"ဟငိ... ကြ်န္ေတာ္ျပန္လို႔မရေသးလို႔ပါ"

သူနဲ႔ ခင္လာတဲ႔ သက္တမ္းႀကာလာတဲ႔နွင့္အမွ် ဖုန္းကေလးရဲ႕ ထူးျခားမူကို စတင္သတိျပဳမိလာတာျဖစ္သည္။ အဲဒီဖုန္းကေလးက သူမလက္ထဲေရာက္တာႀကာလွျပီ ဘက္ထရီ မကုန္ေသး.. တခါတေလ ဖုန္းကို သူမ ပါဝါပိတ္ႀကည့္သည္။ ပိတ္လို႔မရ.. ဘယ္လိုျဖစ္တာပါလိမ့္ ဖုန္းကေလးကို လွည့္ပတ္ႀကည့္မိေတာ့လည္း ဘာမွထူးျခားမေနပါ။ တခါ သူမအျပင္သြားရန္ အက်ီၤလဲေနတုန္း ဖုန္းျမည္လာေတာ့
"အဲဒီအကီက မင္းနဲ႔မလိုက္ဘူး တျခားအေရာင္ေဖ်ာ့တာေလးဝတ္ပါလား"
ရုတ္တရပ္ အံႀသထိပ္လန့္သြားရင္း
"ရွင္.. ဘယ္ကေန ကြ်န္မကိုႀကည့္ေနတာလဲ ဟန္..
ရွင္မညစ္ပတ္နဲ႔ေနာ္.."
"ေအာ္.. ကိုယ္မင္းကိုေျပာခဲ႔သားပဲ.. မင္းနဲ႔အတူတူရွိေနတာပါလို႔"
ဒါေပမဲ႔ မင္းစိတ္ခ်ပါ.. မင္းမျမင္ေစခ်င္တဲ႔အရာမွန္သမွ် ကိုယ္လိုက္မႀကညိ့ပါဘူး.."
ေျပာပီး သူက ခပ္တိုးတိုးရယ္ေနျပန္ေသး၏။
"ရွင္.. ရွင္က ဘယ္သူလည္း သရဲလားဟင္"
"ဟူး...ဒီအေႀကာင္းေတြကို မင္းကို ဘယ္လိုေျပာရပါ့မလဲ.. ငါက သူရဲေတာ့မဟုတ္ပါဘူး.. ေသျခင္း ရွင္ျခင္းရဲ႕ ႀကားထဲက မကြ်တ္လြတ္နိူင္တဲ႔ ဝိဥာန္တေကာင္ေပါ့"
"မင္းငါ့ကို မေႀကာက္ပါနဲ႔ကြာ.. ငါ့အေႀကာင္းေတြမင္းကိုငါေျပာျပပါ့မယ္...
ဖုန္းထဲကသူအသံက ငိုရိႈက္သံနွင့္ တုန္ခါလ်က္.. ရုတ္တရပ္ လန့္သြားတဲ႔ကြ်န္မရဲ႔ စိတ္ေတြလည္း အေတာ္အတန္ျငိမ္သက္သြားေပပီ။

" ကြ်န္ေတာ့မွာ သိပ္ခ်စ္ရတဲ႔ ေကာင္မေလးတေယာက္ရွိတယ္..သူကျမန္မာနိူင္ငံ ျပန္သြားပါျပီ ကြ်န္ေတာ့္ကို အထင္လြဲျပီးေတာ့ေပါ့... ကြ်န္ေတာ့ဖုန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က စေနာက္ပီးပို႔ထားတဲ႔ messageတခ်ိဳ႕ကို သူေတြ႕သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ့ကို လူရႈပ္လူေပြလို႔ ထင္သြားတယ္ေလ.. ကြ်န္ေတာ္သူဆီက အေျဖမရေသးပါဘူး.. အဲဒီေတြက မိုးေတြ တဖြဲဖြဲရြာေနခဲ႔တယ္.. ကြ်န္ေတာ္ ဖ်ားလည္းဖ်ားေနခဲ႔တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ညပိုင္းပါ အခ်ိန္ပိုဆင္းရတယ္ဗ်.. ဖ်ားေနတဲ႔ဒဏ္နဲ႔ တေနလံုးလဲ မိုးထပ္မိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အလုပ္ လုပ္ရတဲ႔ သေဘၤာေပၚက ေရထဲကို့ပဳတ္က်ခဲ႔တယ္ေလ။ ဘယ္သူမွ သတိမထားမိခဲ႔ႀကပါဘူး။ ေနာက္ေန႔ေရာက္မွသာ ကြ်န္ေတာ့ အေလာင္းကို သူတို႔ရွာေတြ႔ခဲ႔ႀကတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ သူက ကြ်န္ေတာ့ကို အေျဖေပးမယ္လို႔ေျပာခဲ႔တာပါ.. ဒါေပမဲ႔ သူကကြ်န္ေတာ့္ကိုမုန္းသြားခဲ႔ပီ။ သူဘယ္ေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ့ဆီ ဖုန္းမဆက္လာေတာ့ပါဘူး.. ကြ်န္ေတာ္ သူဆီက ဖုန္းကိုေစာင့္ေနတာပါ"

သူစကားေတြနားေထာင္အျပီးမွာ ကြ်န္မရည္ေတြ ဖုန္းေပၚ တေပါက္ျခင္း က်လ်က္ရွိေပပီ။
"ေတာ္ပါေတာ့ ေက်းဇူးျပဳျပီး ဆက္မေျပာပါနဲ႔ေတာ့..ဆက္မေျပာပါနဲ႔ေတာ့"
"ကြ်န္မဒီအေႀကာင္းေတြ မသိခဲ႔ဘူး.. ဒါေႀကာင့္ကြ်န္မ ရွင့္ကိုမုန္းခဲ႔မိတာ.. ကြ်န္မ ရွငိ့ကို ခ်စ္ခဲ႔မိတယ္ ရွင္က ကြ်န္မရဲ႔ အခ်စ္ဦးပါ။ ဒါေပမဲ႔ .. ရွင္က လူရႈပ္လူေပြလို႔ ထင္ခဲ႔မိျပီး ကြ်န္မျမန္မာျပည္ကို ျပန္သြားခဲ႔တယ္။ ရွင့္ကိုလြမ္းတဲ႔စိတ္ေတြနဲ႔ ကြ်န္မ စကၤာပူကို ျပန္လာခဲ႔တာပါ"
"ကိုယ္သိပါတယ္... မင္းရဲ႔ ညိုးငယ္ေနတဲ႔မ်က္နွာေလးကို ကိုယ္ျမင္ေနရတယ္..အျဖစ္မွန္ေတြမသ္ိပဲ မင္းဘဝတေလ်ာက္လံုး ကိုယ့္ကိုမုန္းတီးေနမွာမ်ိဳး ကိုယ္မလိုခ်င္းဘူး..ဒါေႀကာင့္ ဒီဖုန္းေလးကို မင္းလက္ထဲေရာက္ေအာင္ ကိုယ့္ထည့္ခဲ႔တာပါ.."
ခု မင္းဆီက ကိုယ္႕ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ႔ အေျဖကိုယ္လဲ ကိုယ္ႀကားရျပီ... ဒီေတာ့ ကိုယ္ေက်နပ္သြားပါပီကြာ..."
သူေျပာေနတဲ႔ စကားသံေတြက တျဖည္းျဖည္း တိုးမွ်င္းလာပီး ဆက္သြယ္မူ ပ်တ္ေတာက္သြားျပီး တခါမွ ပိတ္မရခဲ႔တဲ႔ ဖုန္းပါဝါက သူအလိုလို ပိတ္သြားေလျပီ။
ဒါ ဒါဆို သူသြားပီ..သူသြားပီေပါ့.. ဟင့္အင္း..မသြားပါနဲ႔ ကြ်န္မဆီ ျပန္လာပါ.. ကြ်န္မဆီ ျပန္လာခဲ႔ပါကြယ္.. ေလာကႀကီးသည္ ငိုရိႈက္သံတို႔ ထံုမႊန္းလ်က္ အခန္းငယ္အတြင္းမွာေတာ့ sim cardမရွိတဲ႔ ဖုန္းတလံုးနွင့္ ေကာင္မေလးတေယာက္သည္...........

 

 

 Htet Htet Hlaing